*کل من علیها فان و یبقی وجه ربک ذو الجلال و الاکرام 

دکتر سیروس نظری ،معاون عمرانی دانشگاه آزاد واحد اهواز دارفانی را وداع گفت

خبردرگذشت دکتر سیروس نظری عزیز چنان سنگین و جانسوز است که به دشواری به باور می‌نشیند، ولی در برابر تقدیر حضرت پروردگار چاره‌ای جز تسلیم و رضا نیست خداوند قرین رحمتش فرماید.

کاش آن شب را نمی آمد سحر             کاش گم در راه پیک بد خبر       ای عجب کان شب سحر اما به ما    تیره روزی آمد و شام دگر

دیده پر خون از غم هجران و او      با لب خندان چه آسان بر سفر    ای دریغ از مهربانی های او    دست پر مهر آن کلام پرشکر

غصه ها پنهان به دل بودش ولی   شاد و خرم چهره اش بر رهگذر    در ارزان زان ما بود ای دریغ     گنج پنهان شد به خاک و بی ثمر

در اینجا لازم است از طریق این وبلاگ این مصیبت دردناک را خدمت خانواده آن عزیز وایل بزرگ و داغدار بختیاری و دیگر بستگان  تسلیت گفته و آرزوی مغفرت و آمرزش برای مرحوم و صبر جزیل برای بستگان وی از درگاه خداوند متعال مسئلت نماییم.

مدیر وبلاگ مهندس حاج علی داودی

مطالعات و آزمایشاتی توسط پزشکان نشان داده است که درمان مشکلات دندان با لیزر، کم هزینه، بی‌درد و مفیدتر است.

به گزارش فارس، محققان کشف کرده‌اند که لیزر در دندان‌های آسیب دیده بسیار موفق بوده است و معالجه با لیزر، موجب خوب شدن دندان‌ها می‌شود.

این نوآوری در زمینه پزشکی می‌تواند کم هزینه و بی‌درد باشد؛ این روش درمان روی موش‌ها نیز آزمایش شده و خیلی موفق بوده است و اکنون پزشکان مایلند این آزمایشات را بر روی انسان نیز انجام دهند؛ به نظر آنان این روش برای انسان کاملاً قابل استفاده است و می‌تواند جایگزین درمان قبلی باشد.

کارشناسان و تیم تحقیقاتی بخشی از دندانپزشکی آمریکا می‌گویند: پرتو شدید نور لیزر موجب زنده شدن سلول‌های بنیادی دندان می‌شود و مدت درمان حدودا 12 هفته طول می‌کشد.

یکی از محققین موسسه ملی پژوهش دندانپزشکی سر و صورت در مریلند که به زودی آزمایشات خود را بر روی انسان انجام خواهد داد، می‌گوید: اگر این آزمایشات نیز با موفقیت انجام شود، می‌تواند پایانی برای دندان مصنوعی باشد.

دکتر «دوسکو ایلیک» مدرس در علم سلول‌های بنیادی علوم کالج کینگز در لندن گفت: این روش بسیار ارزان است و آزمایشات روی انسان، برای آینده نزدیک برنامه‌ریزی شده است؛ بیماران باید بدانند درمان با لیزر اصلاً گران نیست.

پروفسور «کریس میسون» پزشک متخصص از دانشگاه لندن پیش‌بینی کرد این پدیده بین بیماران بسیار محبوب خواهد بود زیرا بسیار ارزان، بی درد و سریع واکنش نشان می‌دهد و دیگر نیازی برای گذاشتن دندان مصنوعی نیست؛ مگر در موارد ضروری.

«جذب توریست به قیمت بی‌غیرتی + تصاویر»؛ همین تیتر برای آنها که به یک اشاره جان کلام را می‌گیرند، کافی به نظر می‌رسد، چراکه مگر می‌شود برای نشان دادن بی غیرتی برخی، رویداد قبیح رخ داده را همراه با تصویر روایت کرد و خود را غیرتمند نشان داد؟!

به گزارش «تابناک»، با رسیدن فصل گرما، شوق تماشای پهنه زیبای دریا یا تن زدن به آب شور آن، آنچنان مثل خوره به جان برخی می‌افتد که سال‌هاست تعطیلات پایان هر هفته در قالب فرصتی مغتنم برای سفر به دریاکنار در تقویم ساکنان کلان شهرهایی چون تهران ثبت شده و یک طرفه کردن جاده‌های منتهی به سرزمین دریا را به رسمی غیر قابل تغییر تبدیل کرده است.

سال‌های مدیدی است که هر هفته میلیون‌ها مسافر به همین شوق به جاده می‌زنند تا از مجالی که یافته‌اند، بهترین بهره را برده و در کنار لذت بردن از مواهبی چون مناظر زیبا، جنگل‌های انبوه و سر سبز، خوردنی‌های لذیذ و...‌ دمی هم کناردریا را تجربه کرده و صدای آن را تا دیدار بعد در ذهن خود یادگار ببرند.

هر چه جاده‌ها به سمت منتهی به دریا پر و خالی و به مدد تعطیلات مناسبتی، بر حجم مسافران افزوده می‌شود، به تناسب آن جرقه‌های اقتصادی در ذهن برخی خورده و طرح‌هایی برای پول در‌آوردن از این سیل مسافر بروز و ظهور می‌یابد که قطعا همگی سالم و بی بلا نیست.

بدین ترتیب اتفاقاتی زمینه‌سازی می‌شود که کسی آن را تأیید نمی‌کند؛ اما بدتر از آن، بستر بهانه‌جویی برای عده‌ای فراهم می‌آید که هیچ ایده‌ای برای پر کردن اوقات مردم با خوشی ندارند و بدون ارائه راهکارهای اصلاحی، بر ریشه کن کردن تمامی تفریحات پافشاری می‌کنند.

از جمله این رخدادها، شنای بانوان در محل‌های غیر از مناطق محصور‌ برای ایشان است که به رقم سن و سال‌دار بودن بحث آن، هنوز راهکاری برایش اندیشیده نشده، ولی بارها و بارها دستمایه نقد زمین و زمان توسط افراد همیشه منتقد را فراهم آورده است.

سال‌هاست که صدها و شاید هزارن مصوبه دولتی، محلی، انتظامی و حتی امنیتی برای حل این مشکل پیش بینی ‌و هر یک در زمانی خاص به اجرا گذاشته شده تا در سایه آن هم زنان بتوانند از نعمت خدادادی بهره‌مند شوند و هم مشکلات و معضلاتی که می‌تواند آفت تفریح ایشان شود، رفع گردد؛ اما هیچ تصمیمی نتوانسته ‌موفق شود تا همچنان مشکل پابرجا باشد.

نکته جالب توجه ماجرا اینجاست که در برهوت ‌تصمیم کارآمد برای حل مشکل، هر ساله با رسیدن فصل گرما، برخی ‌فسق و فجورهای نادیده در ساحل دریا داد گلایه سر می‌دهند تا جو را به هم ریخته و موجبات تشدید تنش میان مأموران انتظامی و مسافران را فراهم آورند تا از یکسو جای خالی کارهایی که باید می‌شده و چه بسا برایشان بودجه نیز دریافت شده است، دیده نشود و از سوی دیگر، فرصت برای نقد مسئولان، به ویژه در سالی که فرهنگ در نامگذاری آن مورد توجه قرار گرفته است، به بهینه ترین شکل ممکن مورد استفاده قرار گیرد.

در تازه‌ترین کارها از این دست، گزارشی با تیتر «جذب توریست به قیمت بی غیرتی / دریاکنار و خزرشهر خارج از نقشه ایران/تصاویر» در یک سایت منتشر شده که به شکلی عجیب، موهن است؛ اینقدر که تصاویر به ظاهر شطرنجی شده از ساحل دریا در آن نشر شده که اگر در سایتی در آن سوی مرزها منتشر شود، هم واکنش برانگیز خواهد بود، چه برسد به سایتی که تحت نظارت وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی فعالیت می‌کند و باید در چهارچوب‌های نظام حرکت کند.

حکایت مطلب همان گونه که از تیتر آن پیداست، به کاسبی برخی به قیمت بی غیرتی اشاره دارد و جالب اینکه برای گواه آوردن برای این سخنان، به ورود خبرنگار با توسل به لابی‌ کردن‌های متعدد به مجموعه‌های هنجار‌شکن اشاره کرده و ضمن تشکر از اقدامات نیروی انتظامی ـ احتمالا برای آنکه مسئولان این نهاد از گزارش رنجیده نشوند! ـ وضعیت حجاب و پوشش بانوان و آقایان را فاجعه توصیف‌ و تصاویری به گزارش ضمیمه می‌کند که به گفته خودشان «در پاره‌ای از مواقع ... در اختیار سایت‌های غیراخلاقی و کاربران شبکه‌های اجتماعی قرار می‌گیرد»!

گویی همان گونه که برخی با قصدهای گونه گون‌ و با دست انداختن به روش‌های غیر قانونی دوربین را به سمت برخی نشانه می‌روند تا خوراک مورد نیاز خود را تأمین کرده و حتی ابایی از تصویر‌برداری پنهانی از اماکنی چون استخرهای زنانه‌ هم ندارند، هستند خبرنگاران و رسانه‌هایی که با توسل به شیوه‌های غیر قانونی و انتشار تصاویر عریان عده‌ای، قصد مخاطب گرفتن دارند و سوژه‌های خبری خود را بی غیرت و خود را غیرتمند لقب می‌دهند!

با نگاهی به این مطلب از یکسو آشکار می‌شود برخی مقید به قیود قانونی نیستند و اینقدر غافلند که نمی‌دانند، شاید پرده‌دری‌هایشان به روایت دوربین‌های پنهانی دوست و آشنا، دست به دست شود. از سوی دیگر درخواهیم یافت، اماکنی هست که نیروی انتظامی به قانون شکنی در آنها واکنشی نشان نمی‌دهد، به روایتی متوجه خواهیم شد که در برخی اماکن زنانه مانند محل مخصوص شنای ایشان گاه اینقدر حراست به هیچ انگاشته می‌شود که برخی می‌توانند دوربین داخل برده و از نوامیس مردم تصویربرداری کنند و دست آخر درخواهیم یافت اوضاع تا آنجا بیخ پیدا کرده که برخی اصحاب رسانه به شیوه غیر قانونی از متخلفان فیلم و عکس گرفته و در سکوت مطلق ناظران متعدد این عرصه، گوشه‌ای از هنرنمایی خود را به عموم عرضه می‌کنند، بدون آنکه بیندیشند کارشان خطاست یا نه و نگران باشند که انتشار تصاویری از این دست، موجبات برخورد قانونی با ایشان را فراهم می‌آورد!

اینجاست که جا دارد از نهادهای نظارتی بخواهیم نسبت به ادعای منتشره توسط این دست رسانه‌ها واکنش نشان داده و به این ابهامات پاسخ بگویند که آیا وجود مراکزی که غیرت فروشی در آنها ساری و جاری است و رقم خوردن بی اخلاقی در آنها هر روزه شده را تأیید می‌کنند؟ اگر پاسخ مثبت است، علت مداخله نکردن ایشان چیست؟ آیا وجود چنین اماکنی نشان‌دهنده کوتاهی مسئولان نیست؟ آیا همه این تصاویر در اماکن عمومی تهیه شده یا سرکشی به اماکن خیلی زنانه هم دستمایه تهیه این گزارش موهن بوده است؟

آیا انتشار تصاویری که معلوم نیست چه زمان و از چه مکانی تهیه شده و مجوز تهیه و انتشار آن را چه کسی صادر کرده، ‌نمونه‌ای از قانون شکنی و ترویج بی بند و باری نیست؟ آیا می‌توان به مانند افرادی که نیت سوء دارند، پنهانی دوربین ‌به همراه برد، پنهانی و غیر قانونی تصویر‌برداری کرد و بعد در قالب گزارشی برای نشان دادن بی غیرتی از تصاویر تهیه شده بهره گرفت و همه این امور را در پوشش رسانه‌ای انجام داد؟ کدام اصل در خبرنگاری و رکن در کار رسانه‌ای چنین رویکردی را تایید می‌کند که نام تهیه کنندگان این تصاویر را خبرنگار و نام نشر دهندگان آن را رسانه بنامیم؟!

عکسی که «جف وایدنر» 5 ژوئن 1989 از مرد ایستاده در برابر تانک‌ها ثبت کرد، به نماد سرکوب جنبش آزادیخواهی در میدان تیان‌آنمن بدل شد. او از شرایط گرفتن این عکس و تاثیر آن بر سرنوشتش می‌گوید.

به گزارش ایسنا به نقل از دویچه‌وله، از اواسط آوریل سال 1989 جنبشی اعتراضی در چین شکل گرفت که هدفش مبارزه با فساد، تأمین آزادی مطبوعات، ایجاد تشکل‌های مستقل و تأمین بیشتر مشارکت مردم در تعیین سرنوشتشان بود.

با گسترش دامنه اعتراض‌ها و تظاهرات نهایتا دولت وقت چین، تانک و زره‌پوش‌های ارتش را به مصاف مخالفان فرستاد. روز 4 و 5 ژوئن 1989 اوج سرکوب‌ها و بازداشت‌ها در چین بود.

دولت همچنان از دادن آمار درباره کشته‌شدگان و مجروحان آن وقایع و درگیری‌ها امتناع می‌کند؛ اما به طور غیررسمی شمار کشته‌شدگان بین صدها تا 3000 نفر عنوان می‌شود. نزدیک به 50 اعدام، هزاران حکم زندان و آوارگی سیاسی، سرنوشتی بود که برای فعالان آن اعتراض‌ها رقم خورد.

در بحبوبه سرکوب‌ها و هرج و مرج در میدان تیان‌آن‌من مردی که بعدها به "مرد تانکی" معروف شد، در برابر ستونی از تانک‌ها که به سوی میدان در حال حرکت بودند، ایستاد و حتی با بالا‌رفتن از یک تانک با خدمه آن مشغول صحبت شد. اندکی بعد اما چند نفر او را از محل دور کردند.

جف وایدنر، عکاس آمریکایی، با دوربین خود ثبت‌کننده لحظه ایستادن این مرد در برابر تانک‌ها بود؛ عکسی که بسیاری را در جهان میخکوب کرد و رویداد میدان تیان‌آن‌من بیش از پیش در ذهن جهانیان نشست. در بیست و پنجمین سالگرد رویدادهای میان تیان‌آن‌من پکن و برداشته‌شدن این عکس، سایت آلمانی دویچه‌وله با ویدنر درباره چند و چون گرفتن آن گفت‌وگو کرده است:

آقای وایدنر از ماجرا و رمز و راز پشت این عکس برایمان بگویید.

اوائل ژوئن 1989 خبرگزاری آسوشیتدپرس از من خواست که از میدان تیان‌آن‌من پکن که حالا ارتش آن را اشغال کرده بود، عکس بگیرم. بهترین جا برای ایستادن و عکس‌ گرفتن هتل "بیجینگ" (پکن) در نزدیکی میدان بود. با کمک یک دانشجوی آمریکایی توانستم وارد هتل شوم و به بالکنی در طبقه پنجم بروم. در آنجا بود که توانستم با یک لنز 800 میلی‌متری عکس شفافی از مرد ایستاده در برابر تانک‌ها بردارم.

فکر می‌کنید که چه چیزی آن مرد را به این کار سوق داد؟

کاری که او انجام داد غیرقابل باور و میخکوب‌کننده بود. همه می‌گویند که او شجاع بوده و من هم طبیعتا همین را می‌گویم. ولی بعضی مواقع از خودم می‌پرسم که او در آن لحظه چه احساسی داشته و چه فکری در سرش بوده. اگر او احتمالا از مرگ دوست دخترش یا یکی از بستگانش در جریان سرکوب‌ها برآشفته بوده، طبعا در لحظه ایستادن در برابر تانک‌ها به خودش فکر نمی‌کرده است. شاید او تنها واکنشی احساسی به شرایط لحظه نشان داده است. در چنین شرایطی هیچ چیز برای انسان مهم نیست، به جز فکر و تأثر از دست‌دادن عزیزی که دوست داشته.

بعد از این که "مرد تانکی" به وسیله چهار مرد از جلوی تانک‌ها به دور شد، چه اتفاقی می‌تواند برایش افتاده باشد؟

این را شاید ما هیچگاه مطلع نشویم. ولی من عقیده دارم که کسی این راز را می‌داند، ولی آن را فاش نمی‌کند.

روزی که عکس را گرفتید شرایط در پکن چگونه بود؟

هیچ‌کس جرأت آمدن به خیابان را نداشت. رویدادهای روزهای قبل همه را به ترس انداخته بود. من هم زمانی که کامیونی حامل سربازان از کنارم رد شد و آنها شروع به تیراندازی کردند، به شدت ترسیدم و مثل دختربچه‌های دبستانی به اولین کوچه‌ای که در آن نزدیکی بود پناه بردم. ولی در نیمه راه مجبور شدم بایستم، چون نفسم یاری نمی‌کرد. به قدری به نفس نفس افتاده بودم که فکر می‌کردم در آستانه مرگ هستم. این یکی از بدترین تجربه‌های من در آن روزها بود. بالاخره توانستم خودم را به سفارت آمریکا برسانم. وقتی که کارمندان سفارت گذاشتند داخل شوم به شدت می‌لرزیدم. به هر صورت آن چه برایم اتفاق افتاد به معجزه شبیه بود.

این اولین بار نبود که شما در گرماگرم مناقشه‌ای مشغول عکاسی شدید. آیا کار در شرایط بحرانی و خطرناک برایتان راحت است؟

من سال‌ها در بیش از 100 کشور از ناآرامی‌ها، جنگ‌ها و معضلات اجتماعی عکس گرفته‌ام. ترس‌ و بیم و رفتن به مناطق خطرناک را همیشه دوست داشته‌ام. فقط احساس وقتی که آماج تیراندازی می‌شوم برایم ناخوشایند است. ولی خب، از طرف دیگر، برایم خوشایند است که عکس‌هایم مورد توجه قرار می‌گیرند.

وقتی که عکس "مرد تانکی" را می‌گرفتید به چه فکر می‌کردید؟

اولین چیزی که در فکرم بود این بود که از این مرد عکس بگیرم. ولی همزمان مثل بسیاری دیگر دچار شوک شده بودم. تصور می‌کردم که او را (بلافاصله) خواهند کشت. ولی این اتفاق نیفتاد، برای همین تصمیم گرفتم از لنز قوی‌تری استفاده کنم، چون از صحنه خیلی دور بودم. برداشتن این عکس برایم تجربه‌ای غیرقابل باور بود.

آیا همان اول برایتان مشخص بود که عکسی تاریخی گرفته‌اید؟

من خیلی سریع متوجه شدم که عکس تاثیرگذاری بالایی داشته است. روزنامه‌ها و مجلاتی در سراسر دنیا آن را در فرمت بزرگ منتشر کردند. ولی زمانی به اهمیت واقعی عکس پی بردم که ای او ال (AOL) آن را به عنوان یکی از 10عکس مشهور همه دوران‌ها انتخاب کرد. نشستن انسان بر سطح ماه یا سقوط کشتی هوایی زپلین از دیگر عکس‌های این فهرست بودند. این موقع بود که متوجه شدم اثری ویژه خلق کرده‌ام.

نمایش این عکس در چین همچنان ممنوع است. در این باره چه فکر می‌کنید؟

این باید مایه شرم باشد. راستش من نمی‌دانم که چرا دولت این کشور نمی‌گذارد که در باره اتفاقات سال 1989 صحبت شود. در آن روزها هر دو طرف ماجرا اشتباه کردند، چیزی که همه آن را می‌دانند. این تقریبا مسخره است که این عکس همچنان در چین ممنوع است، آن هم در حالی که همه آن را می‌شناسند.

در مورد شماری از تراژدی‌های بزرگ انسانی کشورهای دخیل بالاخره زمانی به مسئولیت و تقصیر خود اذعان کرده‌اند و از بابت آن عذر خواسته‌اند. دولت چین ظاهرا هنوز در این خط‌ها نیست. شاید زمانی به این ضرورت برسد.

این عکس روی زندگی خود شما چه تاثیری داشته؟

عکس مرد ایستاده در برابر تانک‌ها برای من، هم نعمت بوده و هم نکبت. به عنوان عکاس، انسان تمایل دارد عکس‌های بعدی‌اش هم معروف شوند و مورد توجه قرار گیرند و شاخص کارنامه‌اش تنها یک عکس نباشد. امیدوارم روزی سایر عکس‌های من هم ارج و قرب پیدا کنند. با این همه، قطعا قصد ندارم از این که این عکس به ارتقای موقعیت و معروفیت من کمک بزرگی کرده و درهای زیادی را برایم گشوده، شکوه و شکایت کنم.

عکس مرد تانکی زندگی شخصی من را نیز به نحو تعیین‌کننده‌ای متاثر کرده است، زیرا باعث آشنایی من و کورینا (همسرم) شد. در بیستمین سالگرد رویدادهای میدان تیان‌آن‌من، من به سفارش بی بی سی به پکن رفتم تا یک مستند تهیه کنم. در حال قدم‌زدن در بولوار چانگان پکن بودم که دیدم یک زن آلمانی در کنار خیابان نشسته است. من با او گرم صحبت شدم و به دلیل بدی هوا به یک چایخانه رفتیم. بعد از 5 ساعت هر دوی ما متوجه شدیم که عاشق هم شده‌ایم. سال بعد به هاوایی رفتیم و آنجا ازدواج کردیم. اگر سال 1989، کسی در گرماگرم آن درگیری‌های خونین به من می‌گفت که تو 20 سال بعد به همین جا برمی‌گردی و با همسر آینده‌ات آشنا می‌شوی، باور نمی‌کردم.