چند روز پیش، خبر تحصیل چهارصد آقازاده در انگلیس در رسانه‌ها منتشر و بسیاری را شگفت‌زده کرد!

به گزارش «تابناک»، با انتشار این خبر، ناگهان امواج شعارهایی چون «عدالتخواهی»، «مردمی بودن مسئولان»، « مو را از ماست کشیدن»، «مسئولان در صف اول خدمت به مردم»، «تقسیم امکانات یکسان به همه اقشار جامعه»، «شهروند دسته چندم»، «به جیب زدن بیت المال»، «مسئولین همرنگ مردم باشند»، «موج سواری ممنوع»، «دلنوازی محرومین»، «شرایط یکسان تحصیلی»، «حمایت از نخبگان»، «جلوگیری از فرار مغزها»، «بررسی دارایی‌های مسئولان کشور» در ذهن‌ها نقش بسته و افکار عمومی را بدین سو رهنمون شد که چرا و ...؟!

بنا بر این گزارش، در همان خبر آمده بود: «با توجه به سابقه ای که انگلیس دارد و کنترل شدید ایرانیان در آنجا و این که انگلیس در صدد بهره‌گیری از افرادی همچون فرزندان مسئولان به عنوان عواملی به سود خود است؛ بنابراین، صلاح نیست فرزندان مسئولان در انگلیس تحصیل کنند... و هیچگاه در کمیسیون امنیت ملی مجلس تصمیم قاطع یا اظهارنظر نهایی و یا حکم و تأکیدی برای بازگشت فرزندان مسئولین کشور که شاغل به تحصیل در انگلیس هستند، نشده است.»

بر این اساس، به نظر می‌رسد در این وانفسا، پرسش‌های بسیاری ذهن هر ایرانی را به خود مشغول می‌کند که برخی از آنها، تازه با این فرض که اگر اساسا چشممان را ببندیم و بپذیریم در بین همه دانشگاه‌های معتبر دنیا، این تنها دانشگاه‌های انگلیس است که در همه رشته‌ها ـ اعم از فنی، انسانی، پزشکی و... ـ سرآمد هستند، عبارتند از:

1. راه‌های قانونی ادامه تحصیل در کشورهای اروپایی از جمله انگلیس چیست و آیا به راحتی علاقه‌مندان و نخبگان کشور، می‌توانند از این قوانین برای تحصیل استفاده کنند؟

2. با توجه به وجود اشتیاق ادامه تحصیل بسیاری از جوانان مستعد و نخبه کشور در دانشگاه‌های معتبر دنیا و از سوی دیگر، تلاش سیاستگذاران و مسئولان کشور در خودکفایی علمی، تحصیل چهارصد آقازاده در انگلیس چه توجیهی خواهد داشت؛ آیا این «یک بام و دو هوا» نیست؟

3. آیا می‌توان ادعا نمود، این آقازاده‌ها از رانت و پارتی بهره نبرده‌اند و تنها به خاطر شایستگی علمی در انگلستان به ادامه تحصیل مشغول شده‌اند؟

4. اگر این چنین نیست، دانشجویان و نخبگان کشور، باید در برابر تبعیض و بی‌عدالتی چه واکنشی نشان دهند و آیا اساسا حق اعتراض دارند یا...؟

5. با توجه به کارنامه سیاه انگلستان در طول تاریخ مردم شریف ایران، می‌توان عنوان نمود انگلستان بر پایه برنامه‌ای این سازماندهی را انجام داده و یا همه اینها اتفاقی است؟

6. رتبه اهمیت این موضوع در کمیسیون امنیت ملی مجلس چه مقدار است و اصولا جوانان متعهد کشور چه تحلیلی از سکوت این کمیسیون باید داشته باشند؟

البته در کنار پرسش‌‌های بی‌شمار دیگر، اگر تنها یک دقیقه ذهنمان یاری دهد و تصاویر خون دل خوردن‌های امام راحل در مقابل غربگرایی، استقامت و آرمان‌های شهدا، تحمل مردم مظلوم در برابر فشارهای فرهنگی و اقتصادی، پافشاری و خون دل خوردن اساتید، نخبگان و فرهیختگان کشور در تثبیت افتخارات علمی کشور و... را همچون نواری مرور کنیم و سرانجام، فرازهایی از وصیت‌نامه سیاسی الهی حضرت امام(ره) را به خاطر بیاوریم که فرمودند:

«و باید بدانیم که اگر رئیس‌جمهور و نمایندگان مجلس، شایسته و متعهد به اسلام و دلسوز برای کشور و ملت باشند، بسیاری از مشکلات پیش نمی‌آید و مشکلاتی اگر باشد، رفع می‌شود.»

آنگاه آیا پاسخ درخوری داریم برای مردم و انبوه پرسششان که: «دم خروس را باور کنیم یا قسم حضرت عباس را ...؟