در فروبسته ترین دشواری

 در گرانبارترین نومیدی،
بارها بر سر خود بانگ زدم: "هیچت ار نیست مخور خون جگر،
 دست که هست"!
بیستون را یاد آور، دستهایت را بسپار به کار،
کوه را چون پرِ کاه از سر راهت بردار!
 و چه نیروی شگفت انگیزیست،
   دست هایی که به هم پیوسته ست!

فریدون مشیری

پناه می برم به خدا