تسویه حساب هرگز!

بله، ما هم قبول داریم که 2امتیاز مفتى را از دست دادیم، ما هم دلمان مى سوزد که چرا در روزى که باید دل آن یکصدهزار تماشاگر را شاد مى کردیم و آنها را خوشحال به منازلشان مى فرستادیم، به یک امتیاز بسنده کنیم! همه این ها را مى دانیم اما ... اما قرار نیست که به محض اینکه نتیجه اى دلخواه کسب نکردیم، زانوى غم بغل کنیم؟ یا چون ملى پوشانمان نتوانستند آن طور که انتظار مى رفت، توانایى خود را بر حریف دیکته کنند، تمام ویژگى هاى آنها را نادیده بگیریم و فقط انتقاد کنیم؟ درست است که اگر این بازى را برده بودیم، بیش از نیمى از راه صعود را طى مى کردیم و مى توانستیم با آرامش بیشترى در انتظار ادامه مسابقات باشیم، همه این ها درست اما فوتبال همین است،...

همین است که شما یک روز در خانه حریف قدرتمندى مانند ازبکستان 90دقیقه دفاع مى کنى و مدام تنت مى لرزد و هر لحظه منتظرى که ازبک ها مزد برترى شان را بگیرند و بازى را ببرند و ... اما ناگهان و در فاصله 40ثانیه به پایان بازى، 2تا پاس خوشگل رد وبدل شود و یک ضربه مرگ نیز به توپ زده مى شود و ... ایران یک - ازبکستان صفر! خب همین است که فوتبال را جذاب کرده؛ که 10روز بعد همان تیم پیروز، مقابل حریفى کم امیدتر از ازبکستان، آن هم در تهران و پیش چشم یکصدهزار تماشاگر، به یک امتیاز رضایت مى دهد! در اینکه تیم ملى ایران در بازى سه شنبه، فرسنگ ها از «آن تیم ملى شاداب و هماهنگ» دور بود تردیدى وجود ندارد، وظیفه همگان نیز این است که ضعف ها را به نقد بکشیم اما نقد را با نابود کردن مجزا سازیم... قرار نیست که ما بخواهیم با کسى تسویه حساب کنیم یا فرد و افرادى را بکوبیم؟