«اسکار پیستوریوس» دونده‌ی قطع عضو آفریقای جنوبی، شاید نخستین عضو جامعه‌ی بشری در طول جنبش المپیک باشد که داعیه‌دار رقابت با ورزشکاران سالم و بدون عیب و نقص است. او امروز سرانجام به آرزوی دیرینه‌اش رسید و در کنار قهرمانان جهان و المپیک در دایگو دوید.

به گزارش ایسنا، ورزش سراسر تلاش ومبارزه است. تلاش و مبارزه‌ای که نه تنها در جنبش المپیک به آن تصریح شده، بلکه در ذات وجودی انسان‌ها نیز نهفته است. در راه این تلاش و مبارزه، حتی محدودیت‌های بدنی نیز نمی‌تواند انسان را از رسیدن به اهداف والایش بازدارند.

«اسکار پیستوریوس» یک ورزشکار بی‌نظیر است که توانسته با محدودیت‌ها مبارزه کرده و حتی داعیه‌ی سینه به سینه شدن با ورزشکاران سالم را دارد. او با علاقه و تلاش فراوان بر همه‌ی محدودیت‌ها غلبه کرده و پیش از بازی‌های المپیک پکن نشان داد که به هر ریسمانی برای رسیدن به اهدافش چنگ می‌زند، اما موفق به حضور در این بازیها نشد.

پیستوریوس اگرچه از یک معلولیت بزرگ برخوردار است، امروز برای نخستین بار در سیزدهیمن دوره رقابتهای جهانی دوومیدانی با ورزشکاران سالم در خط استارت قرار گرفت و عملکرد قابل قبولی هم داشت. این برای اولین بار بود که یک ورزشکار معلول در کنار دوندگان سالم، آن هم در بالاترین سطح رقابتی دوومیدانی دنیا مبارزه می‌کند و فریاد موفقیت سر می‌دهد. او امروز در دور مقدماتی رقابتهای 400 متر مسابقات جهانی درخشید و به مرحله نیمه نهایی رسید، اما با این حال مسیر حضور او در رقابت با ورزشکاران سالم چندان هموار نبود و او برای حضور در کنار آنها، تلاشهای بیشماری انجام داد.

** چشم‌انداز نخست (دوران کودکی و نوجوانی)

«اسکار پیستوریوس» که این روزها به نام «تنها دونده‌ی بدون پای زمین» شهرت دارد، در روز 22 نوامبر سال 1986 میلادی در بخش سندتون شهر ژوهانسبورگ در آفریقای جنوبی به دنیا ‌آمد. وی در همان بدو تولد هم شرایط ویژه‌ای داشت. به دلیل مشکلی که در رشد پاهایش داشت، در یازده ماهگی، اولیاء او بنابر توصیه پزشکان رضایت دادند تا پاهایش از زیر زانو قطع شوند.

البته اسکار کوچکتر از آن بود که بتواند این خاطره‌ی تلخ را به یاد آورده و یا حتی لذت قدم برداشتن با دو پا را به خاطر بیاورد.

به هر حال او با این شرایط ویژه به مدرسه رفت؛ اما، از همان اوایل نشان داد که نمی‌خواهد با قطع عضو خاصی که دارد، گوشه‌ای بنشیند.

در مدرسه چیزی حدود یازده سال سن داشت که راگبی بازی می‌کرد. البته با تیغه‌هایی مصنوعی که به جای پا برایش طراحی شده بود، می‌دوید. پس از آن در رشته‌هایی همچون واترپلو و یا تنیس هم شرکت می‌کرد و عضو تیم منتخب مدرسه‌ بود. او حتی به عضویت تیم استانی در این رشته‌ها نیز درآمد. پس از آن به باشگاه کشتی المپیک پیوست. او پس از یک آسیب دیدگی جدی از ناحیه زانو در راگبی از سال 2004 به صورت جدی و حرفه‌ای دویدن را آغاز کرد.

پیستوریوس درحالی از ورزش جدا نمی‌شد که در کودکی پدرش و در سن 15 سالگی مادرش را از دست داده بود. از زمان از دست دادن مادرش بود که در داخل بازویش تاریخ تولد و وفات او را خالکوبی کرد.

اسکار خاطره‌های شیرینی از مادرش دارد: «مادرم تنها کسی بود که باعث رشد من بود. من بدون او هیچ چیزی نبودم. او سه سال پیش از اینکه دویدن را شروع کنم از دنیا رفت. مادرم سه هفته پیش از مرگش نامه‌ای برایم نوشت. او به من گفت: به پاهایت نگاه کن که امروز با سرعت می‌دوند. به تمرین‌ها و تلاشت ادامه بده، اما به خودت زیاد فشار نیاور.»

اسکار می‌گوید: «او زن عاقلی بود و درس هم نوع دوستی و محبت را به من آموخت.»

او اضافه می‌کند: «‌ با وجود این سختی‌ها اکنون دویدن بخشی از زندگی من است و می‌تواند زندگی را برایم آسان‌تر کند.»

** چشم‌انداز دوم (زندگی ورزشی)

اگرچه در عین نقص عضو، ورزش جزیی از زندگی پیستوریوس بوده است؛ اما، نخستین رقابت مهم ورزشی اسکار در سال 2004 بود. جایی که برای نخستین بار در بازی‌های پاراالمپیک آتن شرکت کرد. او در 100 متر سوم شد، اما ‌در 200 متر با کسب عنوان قهرمانی، شکستش را جبران کرد. او با رکورد 21 ثانیه و 97 صدم ثانیه حتی رکورد این ماده را هم شکست.

او در سال 2005 برای نخستین بار در رقابت‌های دوندگان سالم و بدون نقص در آفریقای جنوبی دوید و پس از آن در رقابت‌های جهانی دوندگان دارای نقص عضو عنوان‌های قهرمانی 100 و 200 متر را کسب کرد. البته این افتخارها را به شکستن رکورد جهانی اضافه کنید. این روند در سال 2007 هم ادامه پیدا کرد؛ اما، سال 2007 سال ویژه‌ای برای او بود.

اگرچه دو سال پیش از آن از سوی اتحادیه بین‌المللی فدراسیون‌های دوومیدانی (IAAF) از پیستوریوس دعوت شده بود تا در رقابت‌های جهانی هلیسنکی در سال 2005 شرکت کند؛ اما او برای نخستین بار در سال 2007 در رقابت‌های لیگ طلایی دوومیدانی در رم با دوندگان سالم دوید. او در گروه خودش با زمان 46 ثانیه و 90 صدم ثانیه دوم شد. البته او خودش را با این مسابقه گرم کرد تا بتواند در رقابت‌های بین‌المللی «نورویج یونیون» انگلستان شرکت کند. اما، در آن رقابت بسیار مهم که «جرمی وارینر» قهرمان جهان و المپیک در آن اول شد، اسکار چندان موفق نبود و با زمان 47 ثانیه و 65 صدم ثانیه در گروه هشت نفره خود، هفتم شد.

هدف اصلی پیستوریوس در سال 2007 این بود که بتواند جواز حضور در بازی‌های المپیک پکن را کسب کند، نه بازی‌های پاراالمپیک پکن، چراکه می‌خواست همراه با افراد سالم در المپیک بدود. هدفی که برای رسیدن به آن مشکلات فراوانی را داشت. سرعت و توانایی بالایی که او در سال 2007 از خود نشان داد، موج جدیدی را در دوومیدانی دنیا به وجود آورد. موفقیت‌های شگفت‌آور او و رقابتش با افراد سالم دهان به دهان می‌گذشت و او به زودی از جمله معروفترین ورزشکاران دنیا شد. این شرایط تا جایی ادامه پیدا کرد که اتحادیه بین‌المللی فدراسیون‌های دوومیدانی را بر آن داشت تا مجوز حضور و رقابت او در کنار افراد سالم را لغو کند.

** نخستین سد راه

IAAF پس از یک دوره آزمایش ویژه در پایان سال 2007 بر روی پیستوریوس اعلام کرد که تیغه‌های فلزی زیر زانوی او که به جای پا عمل می‌کند، حالت فنری و ارتجاعی داشته و باعث غیرطبیعی بودن دویدن او می‌شود.

بنابر این تصمیم بحث‌برانگیز، اسکار نمی‌توانست در رقابت‌های المپیک پکن شرکت کند. به یکباره همه‌ی آرزوهایش نقش برآب شده بود. او برای حضور در پکن این بار نباید در زمین ورزش تلاش می‌کرد، بلکه جبهه‌ی جنگ جدیدی برای این دونده قطع عضو آفریقای جنوبی ایجاد شده بود.

او در مقابل این تصمیم ساکت ننشست و شکایتش را در مورد اعلامیه جدید اتحادیه بین‌المللی فدراسیون‌های دوومیدانی به دادگاه عالی ورزش (CAS) برد. این دادگاه نیز در روز شانزدهم ماه مه سال 2008 شکایت پیستوریوس را وارد دانسته و به وی اجازه داد تا با ورزشکاران سالم رقابت کند. اگرچه راهی سخت و طولانی طی شد، اما اسکار اینک مجاز به رقابت با ورزشکاران سالم شده بود.

با این که این مجوز جدید برای پیستوریوس موفقیت‌آمیز بود، اما هنوز یک مشکل دیگر برای حضور او در بازی‌های المپیک باقی می‌ماند. اسکار می‌بایست 400 متر را که رشته‌ی تخصصی‌اش بود، در زمان 45 ثانیه و 95 صدم ثانیه می‌دوید تا به سهمیه گروه B المپیک دست پیدا کند. البته او برای کسب سهمیه A المپیک باید به زمان 45 ثانیه و 55 صدم ثانیه می‌رسید. او یک شانس دیگر هم داشت که به عنوان عضو تیم 4 در 400 متر آفریقای جنوبی در پکن بدود. اما، این شانس هم برای او چندان زیاد نبود.

نخستین تلاش او برای کسب سهمیه المپیک در روز دوم ژوئیه سال 2008 ناامید کننده بود. او در میلان با زمان 47 ثانیه و 78 صدم ثانیه چهارم شد. اسکار 9 روز بعد در رقابت بسیار معتبر شهر رم دوید و به زمان 46 ثانیه و 62 صدم ثانیه رسید. رکوردی که هنوز با سهمیه B المپیک فاصله‌ی زیادی داشت. چهار روز پس از این مسابقه هم فهمید کمیته المپیک آفریقای جنوبی تیم 4 در 400 متر این کشور را انتخاب کرده و به دلیل حفظ سلامت پیستوریوس از دعوت او در این تیم صرف نظر کرده‌اند. او باز هم از پای ننشست و در رقابت‌های بین‌المللی بلژیک دوید و به زمان 46 ثانیه و 25 صدم ثانیه رسید. او هنوز با کسب سهمیه المپیک فاصله داشت.

باز هم او برای آخرین شانس طی درخواستی از IAAF تقاضا کرد تا یک سهمیه به عنوان وایلد کارت در اختیارش قرار دهند تا به عنوان نخستین انسان قطع عضو در بازی‌های المپیک شرکت کند. اما، IAAF با این درخواست او موافقت نکرد تا باز هم در بازی‌های پاراالمپیک پکن شرکت کند. او در پکن دو مدال 200 و 400 متر معلولان را کسب کرد.

** احقاق آرزوی دیرینه

پیستوریسوس اگرچه همچنان در رقابتهای معلولان جهان یکی پس از دیگری مدالهای طلا را به خود اختصاص می‌دهد، در روز 19 ژوئن در رقابتهای ایتالیا به رکورد 45 ثانیه و 7 صدم ثانیه رسید که بدین ترتیب هم جواز حضور در رقابتهای جهانی را بدست آورد و هم رکورد ورودی A بازیهای المپیک لندن. بدین ترتیب پیستوریوس در رقابتهای جهانی دایگو در قالب تیم دوومیدانی آفریقای جنوبی شرکت کرد تا جزیی از تیم 4 در 400 متر این کشور شود و در رقابت 400 متر به مصاف حریفان رود.

او امروز در گروه پنجم دور مقدماتی 400 متر در دایگو دوید و با زمان 45 ثانیه و 39 صدم ثانیه در گروه خود سوم شد و به صورت مستقیم به نیمه نهایی رسید.

او هم اکنون سمبل تلاش و مقاومت برای رسیدن به اهداف و خواسته در میان ورزشکاران معلول است.