این زن 100 ساله همه عمرش را در خانه ای سپری کرد که آنجا متولد شده است.

جورجینا براون درست 100 سال پیش در اتاق خواب این خانه متولد شد. او پنجمین نسل از خانواده اش است که در این مزرعه خانوادگی که از سال 1850 به این خانواده تعلق دارد زندگی میکند.

این املاک 650 هزار پوند ارزش دارد. خانم براون میگوید: من در این خانه متولد شدم و از اینجا خارج نخواهم شد. خاطرات شیرینی دارم. اینجا روستای کوچکی است و من تقریبا همه را میشناسم.

او متولد 1912 است . ترکیب خانه از زمان تولد وی تا کنون تغییرات زیادی نداشته است. این خانه از سال 1954 مجهز به برق و آب شد.

او جنگ جهانی اول و دوم را به خاطر دارد و زمانیکه از پنجره اتاقش سربازان را میدید که راهی جنگ میشوند. او در این خانه ازدواج کرد و در همین خانه فرزندانش متولد شدند.

وی یک انگلیسی است و میگوید من باور نمیکنم 100 ساله ام و اصلا سنم را احساس نمیکنم. همه چیز خیلی سریع گذشته است. من امیدوارم که جشن تولد 101 سالگی  ام را امسال جشن بگیرم

انتشار تصاویری از «روزینز چاوز»، دختر هوگو چاوز، رئیس جمهور ونزوئلا در اینترنت، خشم مردم این کشور را برانگیخته است. مردم بر این باورند که این تصاویر با شعارها و سبک زندگی رئیس جمهور همخوانی ندارد.

سرویس بین‌الملل ـ انتشار تصاویری از دختر هوگو چاوز، رئیس‌جمهور ونزوئلا در اینترنت، خشم مردم این کشور را برانگیخته است. به گزارش «تابناک»، دختر چهارده ساله هوگو چاوز با انتشار تصویری از خود، در حالی که صورت خود را با اسکناس دلار پوشانده است، خشم مردم ونزوئلا را که تصویری انقلابی از چاوز و خانواده اش دارند، برانگیخته است. در همین حال، «گاردین» گزارش داد: در هفته جاری انتشار تصاویر «روزینز چاوز»، به یکی از بحث‌های اصلی مردم در ونزوئلا تبدیل شده است. انتشار این تصاویر از آنجا دردسرساز شده که هوگو چاوز، رئیس جمهور ونزوئلا، مدت‌های مدیدی است که می‌کوشد دلار را از مبادلات ارزی این کشور حذف کند و این در حالی است که بسیاری از مردم این کشور، برای سفر و کارهای ضروری خود، نمی‌توانند به اندازه کافی دلار تهیه کنند. بسیاری از شهروندان ونزوئلا با نشان دادن اعتراض خود در محیط‌های مجازی به این رفتار دختر چاوز نوشته اند، در حالی که آنان نمی‌توانند به اندازه نیازشان «بولیوار» ـ واحد پول این کشور ـ را با دلار معاوضه کنند، دختر رئیس‌جمهور با دلارهایی در دست، تصویر یادگاری منتشر می‌کند. بنا بر قانونی که در سال 2003 در ونزوئلا تصویب شده است، مردم این کشور در سال، تنها می‌توانند سیصد دلار با پول ملی این کشور معاوضه کنند. این در حالی است که برخی از شهروندان این کشور برای به دست آوردن یک دلار هم باید به بازار سیاه کاراکاس بروند. دختر چهارده ساله چاوز در گذشته هم تصاویری از خود و یک خواننده موسیقی پاپ را منتشر کرده بود که برای مردمی که تصور یک زندگی انقلابی و ضد غربی از خانواده رئیس جمهور را داشتند، پذیرفتنی نبود.

سید جواد ورعی در روزنامه جمهوری اسلامی نوشت:

"احساس تکلیف" از جمله اصطلاحاتی است که پس از پیروزی انقلاب اسلامی وارد ادبیات اجتماعی و سیاسی جامعه ما شد و معمولا وقتی به کار می‌رفت که کسی برای انجام وظیفه دینی، منصبی اجتماعی و سیاسی را می‌پذیرفت.

شاید بیش از همه امام خمینی از "تکلیف گرایی" سخن گفته و آن را در برابر تفکر "نتیجه گرایی" مطرح نمود. مراد ایشان این بود که انسان به عنوان بنده خدا تکالیفی دارد که باید آن را به درستی بشناسد و انجام دهد، این که نتیجه آن چه خواهد بود، وظیفه انسان نیست. چون در بسیاری از موارد تشخیص نتیجه در آینده از عهده انسان خارج است.

البته این سخن به معنای آن نیست که آدمی به نتایج اعمال و رفتارش نیندیشد و در محاسباتش در نظر نگیرد. اتفاقا برخی از تکالیف مانند امر به معروف و نهی از منکر مشروط به نتیجه داشتن و مؤثر بودن است و بدون احتمال تأثیر امر به معروف و نهی از منکر واجب نیست. توضیح این مطلب را به فرصتی دیگر موکول می‌کنم.

به هر تقدیر، امام با چنین نگرشی انجام تکلیف را وارد ادبیات اجتماعی ما نمود. در سال‌های نخست انقلاب بسیاری از مدیران با چنین انگیزه‌ای منصب‌های اجتماعی و سیاسی را می‌پذیرفتند. چرا که مقام و منصب در آن سال‌ها جز زحمت و مشقت نبود، نه احساس قدرتی به دارنده آن دست می‌داد، و نه در پرتو آن می‌شد به مال و ثروتی دست یافت. زیرا دولتمردان از همین مردم بوده و با کمترین انحرافی با اعتراض مردم روبرو می‌شدند.

 به قول امام راحل (رض):
"امروز که بقال سر محله می‏ آید و می‏ گوید که برادر نخست‌وزیر اینجا این کار درست نیست، برادر رئیس‌جمهور این کار درست نیست، این دیگر قدرتی نیست. یک برادری است، یک دسته برادرند، یک دسته‏ شان شانسشان آورده است آنجا نشسته‏ اند؛ یک دسته بیچاره هم برای اینها سینه می‏ زنند." (صحیفه امام، ج‏14، ص379)

چون غالبا تشنه خدمت بوده، و آن را از سر وظیفه دینی انجام می‌دادند، در قبالش از نظام و مردم طلبکار نبودند. برای بدست آوردن یا نگهداری‌اش به این در و آن در نمی‌زدند. برای رسیدن به آن پول خرج نمی‌کردند. زیر دین صاحبان ثروت نمی‌رفتند....؛ خاصیت پذیرش مقام و منصب که از "احساس تکلیف" نشئت گرفته باشد، همین است.

البته کسانی که با چنین احساسی منصبی را می‌پذیرفتند، گاهی خود به این نتیجه می‌رسیدند که باید این منصب را بپذیرند تا در پرتو آن بتوانند خدمتی به خلق خدا کنند و باری از دوش مردم بردارند. و گاهی دیگران منصبی را پیشنهاد کرده و پذیرفتن آن را وظیفه شرعی آنها دانسته و با اصرار آن را بر عهده ایشان می‌نهادند که غالبا از قبیل نوع دوم بودند. اگر روزی به آنان گفته می‌شد که دیگر به وجود شما نیازی نیست، نفس راحتی می‌کشیدند که بار مسئولیت از دوش آنان برداشته شده است. رفتارشان نیز گواه بر صداقتشان بود.

مردم اگر از مسئولی می‌شنیدند که برای پذیرش این منصب احساس تکلیف کرده، و برای انجام وظیفه قدم به میدان گذاشته، می‌پذیرفتند و سخن از "احساس تکلیف" را پوششی برای پنهان کردن "قدرت طلبی" یا "مقام دوستی" قلمداد نمی‌کردند، چون رفتارشان گواه بر کردارشان بود.

اما امروز وقتی سخن از "احساس تکلیف" برای پذیرفتن یک منصب اجتماعی و سیاسی شنیده می‌شود، مردم باور نمی‌کنند، و گاهی به تمسخر می‌گویند:

"آقا ! چقدر می‌گیری که احساس تکلیف نکنی و دست از سر ما برداری؟"

آیا این باور عمومی جز برای آن است که مردم صداقتی در این گفتار نمی‌بینند؟

آیا جز این است که آن را پوششی برای فریب افکار عمومی تلقی می‌کنند؟

آیا مردم مسلمانی که به وظایف دینی خود تقیّد دارند، و شبانه روز به خاطر چنین احساسی عبادت می‌کنند، به فقیران و نیازمندان کمک می‌کنند، دست بینوایی را می‌گیرند، در برابر تضییع حق هم شهری و همسایه و همکار و رفیق خود عکس العمل نشان داده و اعتراض می‌کنند، از این که کسی بر اساس "احساس تکلیف شرعی" منصبی را بپذیرد، ناراحت می‌شوند؟! هرگز.

پس چرا باور نمی‌کنند؟ چرا این سخنان را جدّی نمی‌گیرند؟

چرا در برابر کسانی که با این ادبیات سخن می‌گویند، موضع منفی می‌گیرند؟

روشن است، اعتماد خود را از کف داده‌اند. چون افراد متعددی را مشاهده کرده‌اند که با چنین ادعاهایی به مقام و منصب رسیده، ولی رفتارشان خلاف این ادعا را ثابت کرده است. با شعار و ادعای "انجام تکلیف شرعی" به میدان آمده اند، ولی عملکردشان هیچ تناسبی با شرع و قانون نداشته است.

* آیا می‌شود کسی برای انجام یک تکلیف، تکالیف بزرگتری را زیرپا بگذارد؟

* آیا می‌توان باور کرد که کسی برای انجام وظیفه دینی مرتکب گناه کبیره شود؟

* آیا ممکن است کسی با انگیزه خدمت به خلق خدا به میدان اجتماعی و سیاسی قدم بگذارد، ولی برای پوشاندن ضعف‌های خود و جمع کردن آرای انتخاباتی آبروی برادران مؤمن خود یا شخصیت‌های اجتماعی و سرمایه‌های انسانی جامعه را ببرد؟

* آیا باور کردنی است که کسی با شعار برقراری عدالت به مقام و منصب برسد و بی‌عدالتی پیشه کند، قوانین را زیر پا گذارد، و مردم باز هم او را باور کنند؟

* آیا می‌توان ادعای "احساس تکلیف شرعی" را از کسی باور کرد که هنوز به مقام و منصب نرسیده، از تصور شیرینی آن آب دهانش سرازیر شده و مردم آن را می‌بینند ولی خودش متوجه نیست؟

* آیا می‌توان چنین ادعایی را از فردی قبول کرد که برای رسیدن به مقامی که فاقد شرایط آن است، مدرک جعل می‌کند تا دیگران را فریب دهد؟ آیا....؟...؟

گویا این جماعت بنا دارند بعد از دوران صدارت خود چیزی برای این مملکت باقی نماند، نه اقتصادی، نه فرهنگی، نه عقیده و ایمانی برای مردم، نه آبرو و حیثیّتی برای نظام و مسلمانی، و نه......؛

خدا رحمت کند مردان با صفا و صداقتی را که با مواعظ خود جامعه را از خطرات زیر پا نهادن ارزش‌های اخلاقی برحذر می‌داشتند. یکی از آنان داستانی نقل می‌کرد بس آموزنده و هشدار دهنده ؛ که نقلش در این مقال مفید است. می‌گفت:

"در قدیم الایام، شخصی عاشق اسب مردی شد که به هیچ وجه حاضر به فروش آن نبود. به هر دری زد نتوانست او را راضی به فروش اسب کند. روزی مرد اسب سوار از کوچه‌ای عبور می‌کرد، به مرد بینوایی برخورد که ناله می‌کند و یاری می‌طلبد. حالش را جویا شد. مرد بینوا که صورت خود را پوشانده بود، گفت: مریضم و توان رفتن تا خانه‌ام را ندارم.

مرد اسب سوار دلش به رقّت آمد و پس از دلجویی او را بر مرکب و پشت خود سوار کرد تا به منزل برساند. در بین راه مرد بینوا که نمی‌توانست خود را روی اسب نگاه دارد، لغزید و چیزی نمانده بود که بر زمین افتد. اسب سوار برای آن که او بتواند راحت بر اسب بنشیند، خود از مرکب فرود آمد. مرد بینوا پس از لحظاتی که خود را بر اسب تنها دید، فرصت را مغتنم شمرده، افسار اسب را به دست گرفت و در یک لحظه از غفلت صاحب اسب استفاده کرده، اسب را از چنگ صاحبش به در آورد و گریخت.

مقداری که جلوتر رفت ایستاد و چهره خود نمایان ساخت. صاحب اسب او را شناخت، همان خریدار سمج اسب بود که چون مأیوس شده بود، به این ترفند متوسل شده بود تا اسب را از چنگ صاحبش برهاند. گفت: حال که حاضر نشدی اسبت را بفروشی، من هم از این راه اسب را به چنگ آوردم.

صاحب اسب گفت:
لحظه‌ای صبر کن، سخنم را بشنو و برو. اسب را ببر ولی به کسی نگو چگونه آن را به چنگ آوردی، چون در آن صورت دیگر کسی در این دیار به بینوایی رحم نخواهد کرد."

دولتمردان و صاحب منصبانی که با شعارها و ادعاهای دروغین اعتماد مردم را جلب کرده، ولی با رفتار و عملکردشان سبب فروریختن اعتماد آنان می‌شوند، بزرگترین خیانت را به جامعه و نظام می‌کنند. بهتر است اگر کسی واقعا آرزوی مقام و منصب دارد، با صداقت به مردم بگوید:

"من مقام و منصب می‌خواهم تا در پرتو آن حس قدرت طلبی خود را ارضاء کنم و به مال و منال دنیا برسم، و اگر بتوانم به شما هم خدمتی خواهم کرد!" یا لااقل از "احساس تکلیف شرعی" و مانند آن سخن نگوید.
در این صورت اگر به قدرت برسد، ظلمی هم بکند، حقی را هم زیرپا گذارد، به بیت المال هم دست اندازی نماید، لااقل مردم اعتماد خود را به نظام و دین از دست نمی‌دهند و این خدمت بزرگی به مردم است. مردم هم راضی ترند. بیایید برای خدمت به مردم، نظام اسلامی و دین از "احساس تکلیف شرعی" سخنی نگویید. این احساس را نزد خود نگاه دارید! تا هم به مردم و اعتقاداتشان خدمتی کرده باشید، هم آبروی نظام محفوظ بماند، و هم ریا نشود!!

محققان دریافته‌اند مچ پا بهترین محل برای خاراندن محسوب می شود.

به گزارش  ایسنا، محققان مدرسه پزشکی "ویک فارست" در کارولینای شمالی، شماری از داوطلبان 22 تا 59 ساله را تحت آزمایش قرار دادند.

یگ گیاه خاردار (cowhage) به نواحی ساعد، پشت و مچ پا افراد داوطلب کشیده شد و از این افراد خواسته شد به مدت پنج دقیقه از خاراندن محل سوزش خودداری کنند.

سپس با استفاده از یک برس مخصوص محل سوزش خارانده شد و واکنش افراد مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج این تحقیق نشان داد میزان رضایت افراد از خاراندن مچ پا بسیار بیشتر از پشت و ساعد است.

مچ پا بیشتر در معرض نیش حشرات و میکروب ها قرار دارد و دارای یک منطقه مستعد خارش است و خاراندن این محل حس مطلوبی در فرد ایجاد می کند.

جمعی از مراجع عظام تقلید به استفتا درباره‌ی حکم شرعی « استفاده شخصی کارکنان از امکانات اداری» پاسخ دادند.

به گزارش ایسنا، متن کامل سوال و پاسخ آیات عظام مکارم شیرازی، صافی گلپایگانی، موسوی‌اردبیلی، نوری همدانی، حسینی‌زنجانی و علوی گرگانی، به این شرح است.

سوال: نظر حضرتعالی درباره «استفاده شخصی برخی کارکنان و کارمندان از امکانت اداری نظیر دستگاه کپی، تلفن، اینترنت، فکس و غیره که بعضا در برخی ادارات دولتی یا غیردولتی، خواسته یا ناخواسته از سوی برخی کارمندان انجام می‌شود»، چیست؟

پاسخ آیت‌الله‌العظمی نوری همدانی:

جایز نیست.

پاسخ آیت‌الله العظمی مکارم شیرازی:

این کار جایز نیست مگر در مواردی که مقررات اجازه می‌دهد یا اینکه با اجازه مسئولینی که در این حیطه اختیارات قانونی دارند بوده باشد.

پاسخ آیت الله العظمی علوی گرگانی:

استفاده شخصی از امکانات اداری جایز نیست مگر مسئولان مربوطه اجازه خاص داده باشند و حق اجازه دادن را هم داشته باشند.

پاسخ آیت الله‌العظمی صافی گلپایگانی:

چنانچه بر خلاف مقررات اداره مربوطه باشد جایز نیست.

پاسخ آیت‌الله‌العظمی حسینی زنجانی:

اگر استفاده شخصی هزینه و استهلاک داشته باشد، جایز نیست.

پاسخ آیت الله‌العظمی موسوی اردبیلی:

جایز نیست مگر آن‌که حسب مقررات و لو با اجازه مسئول صاحب اختیار در موردی اجازه داده شده باشد.

شلیک 9 موشک به سمت دانشگاه نظامی پاکستان در نزدیکی محل اقامت بن لادن، کشته و زخمی شدن 43 نفر در درگیریها در منطقه "کرم ایجنسی" و بازداشت یک تبعه آلمانی در شهر اسلام آباد از جمله تحولات مهم پاکستان به شمار می رود.

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از شینهوا، رسانه های پاکستان از شلیک 9 موشک به سمت دانشگاه نظامی پاکستان در نزدیکی محل اقامت "اسامه بن لادن" رهبر معدوم القاعده و تخریب دیوار این دانشگاه خبر داده و در عین حال اعلام کردند هیچ فردی بر اثر این حمله آسیب ندید.

گفته می شود سه موشک در دانشگاه و شش موشک دیگر در نزدیکی مناطق مسکونی فرود آمدند و بر اثر این حمله شیشه منازل شکسته شدند.

بن لادن دوم مه در جریان عملیات یکجانبه نیروهای آمریکایی در منطقه ابوت آباد پاکستان کشته شد که همین موضوع سبب افزایش تنش ها در روابط واشنگتن-اسلام آباد شد.

همچنین روز گذشته در جریان درگیریها میان نیروهای امنیتی و شبه نظامیان در منطقه قبیله نشین "کرم ایجنسی" 15 عضو طالبان و شش افسر پلیس کشته و 22 فرد دیگر زخمی شدند.

رسانه های پاکستانی همچنین از بازداشت یک تبعه آلمانی در شهر اسلام آباد به دلیل اقامت غیرقانونی در پاکستان خبر دادند.

این چهارمین تبعه آلمانی است که در شش روز گذشته توسط پلیس پاکستان بازداشت می شود. پیش از این سه شهروند آلمانی در شهر پیشاور در شمال غرب پاکستان بازداشت شده بودند.

سرویس بین الملل -  یکی از فرماندهان ارشد نظامی اسرائیل گفته است که این رژیم توان حمله به ایران برای تخریب برنامه هسته ای این کشور را ندارد.

به گزارش «تابناک »، این فرمانده نظامی به همراه دیگر فرماندهان سرائیلی ارزیابی خود از توان این رژیم و توان تدافعی ایران را چند ماه پیش و در اوسط پاییز به کابینه بنیامین نتانیاهو ارائه کرده اند .

در همین ارتباط مجله آمریکایی «تایم » گزارش داده است که یکی از این فرماندهان نظامی همچنین گفته است که ما نمی توانیم حمله موثر علیه ایران انجام دهیم . وی اضافه کرده است اگر از من خواسته شود این کار را یعنی حمله به ایران را انجام بدهم ، آن را انجام خواهم داد ، اما نتیجه موثری نخواهیم گرفت .

این فرمانده نظامی اسرائیلی همچنین گفته است که بر اساس محاسبات کمیسیون انرژی اتمی رژیم اسرائیل به دلیل موقعیت جغرافیایی تاسیسات هسته ای ایران و محدویت های نیروهای هوایی این رژیم حمله به ایران تنها به مدت چند هفته تا یک سال برنامه هسته ای ایران را به تعویق خواهد انداخت و آن را از بین نخواهد برد.

روز پنجشنبه «گابی اشکنازی » رئیس سابق نیروهای نظامی اسرائیل گفته بود که این رژیم باید همه اقدامات خود علیه ایران را دور از چشم دیگران و به صورت مخفیانه انجام دهد و فعالیت های مخفیانه خود علیه ایران را با تحریم های اعمال شده غرب علیه ایران ، تجمیع کند . اما گزینه حمله نظامی را هم باید روی میز داشته باشد ، وی ادامه داده است برای چنین روزی من هنوز نمی دانم که ما تنها خواهیم بود یا کشورهایی به کمک ما خواهند آمد